Soms heb je van die nummers die je ff bij iets stil laten staan, Ik heb er wel veel die me ergens aan doen denken.
Zo heb ik natuurlijk in “Don’t give up” (van Peter Gabriël en Kate Bush) een moment dat de emoties met me aan de haal gaan omdat dit gedraaid is op de begrafenis van m’n broer kan het mij soms nogal krenken.
Dat Kate tegen Peter zingt “rest your head, you worry too much” vind ik wel wat simpel, en vaag,
want rust in m’n hoofd, en geen zorgen, erg makkelijk gezegd, ik wilde dat zo erg graag.

De regels (Got to walk out of here I can't take anymore..
I'm gonna stand on that bridge, keep my eyes down below
Whatever may come, and whatever may go..
That river’s flowing, that river’s flowing.) met gevoel in z’n stem gezongen, zijn voor mij de regels die belangrijk waren, omdat het voor hem ook niet meer kon, en hoefde, en dat alles toch wel doorgaat...

Flashback: (Vroeger had ik eens een donker moment of zo iets onder het rijden, waardoor ik nogal bewust via een fietspad, en een berm stuurde, bijna tegen een lantaarnpaal, en een boom schoot, eigenlijk was ik niet eens blij dat het niet gebeurd was, en raar genoeg op mezelf heel kwaad.

Het was niet echt gegaan zo als ik dacht, ik had gefaald, in die tijd ging ik nog al eens onder spanningen gebukt,
ik was tot dat punt gedaald, en gotzakkes, het was me zelfs bijna echt gelukt.

Later alles wel weer bezonken, alsof ik in een roes was, of een slechte trip.
Dat gevoel kan ik nooit vergeten, zo raar, niet te beschrijven.
Alles is goed gekomen hoor, dus niks aan de hand hoor, had ook al weer snel een beetje grip.
Nu was het aan mij om nu echt zeker op het juiste pad te blijven.)

Na, en door Christien, The Who, Pink Floyd, Jeff Buckley, Gary Moore, en veel meer, jaren later, m’n leven goed op de rails kwam ik toch nog weer zo een lied tegen.
Bij één nummer van de band hun eigen hand voelde ik het weer aan m’n water, dit keer een bandje uit de buurt, elk jaar weer zie ik ze wel binnen in een kroeg.
Lekker bluesmuziek, goed gespeeld, echt een behoorlijk leuke band.
Niet iets wat zomaar wat loopt te doen, maar echt wel goed genoeg,
live geweldig, samen eigenlijk een groepje mannen samen als één grote muzikale hand.

In “Roadblock” van de “Jerkingbirds” zit een man in de auto, onder invloed van alles wat maar kan zegt hij,
die er geen zin in meer in heeft, en bewust te hard op een wegversperring in rijd, om nooit meer te hoeven nadenken over z’n problemen, en zorgen.
Zonder rijbewijs, id, en verzekeringspapieren rijd hij zichzelf tegen een “Roadblock”... dood..., en dus, hoeft niet meer na te denken.. hij is vrij.
Na de gitaarsolo die van mij best langer zou mogen, zit ie op een wolk, en kijkt hoe de wereld door en door gaat, de hele tijd, dag na dag, en de dagen na morgen.

Hij hoeft zich geen zorgen meer te maken over die idioten die daar beneden leven op de aarde.
Om de eerste solo goed te maken komt er daarna nog een mooi stuk gitaarwerk wat zo uit een of andere klassieker zou kunnen komen.
Daardoor krijgt zo’n nummer voor mij zeker een hele hoop meer waarde,
En daar kan ik elke keer weer naar luisteren. Denken aan m’n mindere tijden toen, maar zeker ook nu aan de positieve dingen uit m’n leven met m’n gezin, en blijven dromen....

Uit (een bijna) ongeluk soms wordt geluk geboren...